Inhoud

• Stappen
• Methode 1 van 4: Kenmerken van psychologisch trauma
• Methode 2 van 4: Lichamelijke symptomen
• Methode 3 van 4: Psychologische symptomen
• Methode 4 van 4: Volgende stappen
• Tips
• Waarschuwingen

Helaas zijn kinderen niet immuun voor traumatische gebeurtenissen en ziekten zoals PTSS. Als dergelijke gebeurtenissen niet worden besproken en opgelost, kunnen ze aanzienlijke schade toebrengen aan het kind, maar het goede nieuws is dat kinderen traumatische gebeurtenissen gemakkelijker kunnen verwerken met de juiste ondersteuning van vertrouwde volwassenen. Hoe eerder een kind kan worden herkend op tekenen van trauma, hoe eerder het de steun krijgt die het nodig heeft en het normale leven kan hervatten.

Stappen

Methode 1 van 4: Kenmerken van psychologisch trauma

1. 1 Keer bekeken traumatische ervaringen. Traumatische ervaringen schrikken of schokken het kind, kunnen als levensbedreigend (reëel of waargenomen) worden ervaren en voelen zich erg kwetsbaar. Voorbeelden van potentieel traumatische gebeurtenissen:
   • natuurrampen;
   • wegverkeer en andere soorten ongevallen;
   • gebrek aan aandacht en verwaarlozing;
   • verbaal, fysiek, emotioneel, seksueel misbruik (inclusief dwang tot behandeling, vrijheidsbeperking, isolement);
   • aanranding of verkrachting;
   • gewelddadige handelingen van massale aard zoals massale schietpartijen en terroristische aanslagen;
   • oorlog;
   • ernstige pesterijen en intimidatie;
   • aanwezigheid tijdens traumatische ervaringen van andere mensen (geweld tegen anderen).
2. 2 Verschillen in reactie op traumatische gebeurtenissen. Twee kinderen die dezelfde traumatische gebeurtenis hebben meegemaakt, kunnen verschillende symptomen hebben of verschillende gradaties van trauma ervaren. Dezelfde gebeurtenis kan traumatisch zijn voor het ene kind en het andere alleen maar van streek maken.
3. 3 De invloed van tekenen van trauma bij ouders en andere mensen die dicht bij het kind staan. Het hebben van PTSS bij een of beide ouders kan ook de reactie van een kind op een trauma veroorzaken. Bovendien kan het kind beter reageren op trauma. door een soortgelijke reactie van volwassenen, vooral ouders, die hij in alles imiteert.

Methode 2 van 4: Lichamelijke symptomen

1. 1 Veranderingen in gedrag. Vergelijk het gedrag van het kind voor en na het letsel. Bij extreme uitingen van karakter of merkbare veranderingen in gewoontegedrag kan worden geconcludeerd dat er iets mis is met het kind.
   • Misschien is het kind een heel andere persoonlijkheid geworden (bijvoorbeeld een zelfverzekerd meisje veranderde plotseling in een angstig en onderdanig kind) of is het onderhevig aan plotselinge veranderingen in stemming of gedrag (de jongen trekt zich soms terug in zichzelf en zwijgt, en gedraagt ​​zich soms agressief naar anderen).
2. 2 Het kind is gemakkelijk van streek. Als een kind mentaal getraumatiseerd is, kan hij huilen of van streek zijn over kleine dingen die hem nog niet eerder hebben aangeraakt.
   • Het kind kan erg van streek raken als het wordt herinnerd aan iets dat verband houdt met het trauma (het kind kan huilen of gealarmeerd raken bij het zien van een voorwerp of persoon die hem herinnert aan wat er is gebeurd).
3. 3 Tekenen van achteruitgang. Het kind kan terugkeren naar de gewoonten van een eerdere leeftijd en kan het bed natmaken of op de duim zuigen. Dit gebeurt vaak bij seksuele dwang, maar is niet beperkt tot een dergelijk trauma.
   • Kinderen met ontwikkelingsstoornissen hebben meer kans om achteruit te gaan, dus het kan moeilijker zijn om de oorzaak van dit gedrag te bepalen.
4. 4 Tekenen van passiviteit en naleving. Getraumatiseerde kinderen die door volwassenen worden getroffen, kunnen proberen volwassenen te plezieren om hen niet boos te maken. Let op de neiging om geen aandacht te trekken, volledige gehoorzaamheid en een overdreven verlangen om het 'perfecte' kind te zijn.
5. 5 Tekenen van woede en agressie. Een kind dat getraumatiseerd is, kan opzettelijk scènes in scène zetten, zich geïrriteerd gedragen en plotselinge stemmingswisselingen vertonen. Agressie naar anderen is ook mogelijk.
   • Het kind kan opstandig zijn en vaak in de problemen komen. Dit gedrag is duidelijk zichtbaar op school.
6. 6 Ziektesymptomen zoals hoofdpijn, braken en koorts. De reactie van een kind op trauma en stress manifesteert zich vaak als lichamelijke symptomen zonder duidelijke oorzaak. Symptomen kunnen verergeren in tijden van stress en wanneer het kind traumagerelateerde activiteiten moet uitvoeren (naar de klas gaan na schoolmishandeling).

Methode 3 van 4: Psychologische symptomen

1. 1 Gedragsveranderingen. Als het kind zich anders begint te gedragen, is er duidelijk iets met hem aan de hand. Let op tekenen van angst.
   • Na een psychologisch trauma beginnen kinderen zich in het dagelijks leven vaak anders te gedragen. Ze kunnen weigeren naar bed te gaan, naar school te gaan of tijd met vrienden door te brengen. Het is ook mogelijk dat de academische prestaties achteruitgaan en dat de gewoontes van een jongere leeftijd terugkeren. Let op alle situaties na de traumatische gebeurtenis die een probleem vormen.
2. 2 Gehechtheid aan mensen en objecten. Een kind kan zich verloren voelen zonder een geliefde of een favoriet ding zoals een pop, deken, knuffel. Als een kind een psychologisch trauma heeft opgelopen, kan hij erg van streek raken als een persoon of object er niet is, omdat hij zich op deze manier niet helemaal veilig voelt.
   • Getraumatiseerde kinderen kunnen angst vertonen om gescheiden te worden van hun ouders of verzorgers (verlatingsangst).
   • Sommige kinderen trekken zich terug en trekken zich terug bij familie of vrienden. Ze zijn liever alleen.
3. 3 Bang voor het donker. Als een kind een psychologisch trauma heeft opgelopen, kan hij moeite hebben om in slaap te vallen en 's nachts slecht slapen, weigeren naar bed te gaan. Soms zijn ze bang om alleen of zonder licht te slapen. Het kind kan vaker nachtmerries en nare dromen hebben, en er kunnen nachtelijke plotselinge ontwaken zijn.
4. 4 Vragen over de waarschijnlijkheid van herhaling van de gebeurtenis. Het kind kan vragen of de gebeurtenis nog een keer zal plaatsvinden, en ook vragen om actie te ondernemen om de situatie te voorkomen (zoals erop aandringen voorzichtig te rijden na een ongeval). Geruststelling van volwassenen kan de angsten van een kind zelden wegnemen.
   • Soms kunnen kinderen vastlopen bij het proberen te voorkomen dat de gebeurtenis zich in de toekomst herhaalt (bijvoorbeeld het in de gaten houden van brandalarmen na een brand in een huis). Dergelijke acties kunnen zich ontwikkelen tot een obsessief-compulsieve stoornis.
   • Kinderen kunnen de gebeurtenis herhaaldelijk herhalen in games of creativiteit (bijvoorbeeld het incident steeds opnieuw tekenen of speelgoedauto's constant tegen elkaar duwen).
5. 5 Weinig vertrouwen in volwassenen. Volwassenen zijn er in het verleden niet in geslaagd een kind te beschermen, dus kan hij de redelijke vraag stellen: "Wie kan?" en tot de conclusie komen dat niemand zijn veiligheid kan garanderen. Ook gelooft hij misschien niet in de garanties van volwassenen.
   • Als een kind getraumatiseerd is, kan het onvermogen om mensen te vertrouwen een verdedigingsmechanisme worden, omdat mensen en plaatsen niet langer een bron van veiligheid of bescherming voor hen zijn.
   • Als een kind het slachtoffer is van misbruik door volwassenen, kan hij angst ontwikkelen voor andere volwassenen. Als een meisje bijvoorbeeld beledigd is door een lange man met blond haar, kan ze bang zijn voor haar lange, blonde oom, die eruitziet als de pestkop.
6. 6 Angst voor bepaalde plaatsen. Als een kind een traumatische gebeurtenis heeft meegemaakt op een specifieke locatie, kan het die locatie vermijden of er openlijk bang voor zijn. Sommige kinderen kunnen angst tolereren in de aanwezigheid van een geliefde of een speciaal object, maar ze kunnen niet zonder.
   • Als een kind bijvoorbeeld beledigd of bang is door een arts, kan hij schreeuwen en huilen bij het zien van een ziekenhuisgebouw of in paniek raken bij het woord 'ziekenhuis'.
7. 7 Gevoelens van schuld of schaamte. Een kind kan zichzelf de schuld geven van een traumatische gebeurtenis vanwege een specifieke handeling, woord of gedachte. Dergelijke angsten zijn niet altijd rationeel. Het kind kan zichzelf de schuld geven in een dergelijke situatie waarin hij niets verkeerd heeft gedaan en op geen enkele manier invloed kan uitoefenen op de gebeurtenissen.
   • Dergelijke gedachten kunnen leiden tot obsessief-compulsief gedrag. Een jongen en zijn zus waren bijvoorbeeld in de modder aan het spelen toen er een traumatische gebeurtenis plaatsvond, maar nu heeft hij een dringende behoefte om perfect schoon te blijven en de modder te omzeilen.
8. 8 Interactie met andere kinderen. Een kind dat een trauma heeft meegemaakt, kan mensen terugschrikken en misschien niet weten hoe zich te gedragen met andere kinderen of geen interesse tonen. Sommige kinderen proberen een traumatische gebeurtenis te bespreken of na te spelen die de rest van de kinderen ergert of van streek maakt.
   • Soms is het moeilijk voor een kind om vriendschappen op te bouwen en te onderhouden. Hij kan zich dus uiterst passief gedragen ten opzichte van zijn leeftijdsgenoten, hen proberen te beheersen of te beledigen. Sommige kinderen trekken zich terug in zichzelf en kunnen geen gemeenschappelijke taal vinden met hun leeftijdsgenoten.
   • Slachtoffers van seksueel misbruik kunnen proberen het misbruik in hun spel te reproduceren. Daarom is het zo belangrijk om bij te houden hoe het kind na het letsel met leeftijdsgenoten speelt.
9. 9 Het kind is gemakkelijk gestoord. Trauma kan leiden tot hypervigilantie wanneer het kind constant "alert" is. Hij kan worden geïntimideerd door wind, regen en plotselinge harde geluiden, of angst (of agressie) wanneer andere mensen te dicht bij hem komen.
10. 10 Het kind spreekt zijn angsten uit. Kinderen die een traumatische gebeurtenis hebben meegemaakt, kunnen vaak nieuwe angsten ervaren en er voortdurend over praten. Het lijkt misschien alsof het kind niet kan worden gerustgesteld en verzekerd van volledige veiligheid.
    • Als een kind bijvoorbeeld een natuurramp heeft overleefd of een vluchteling is geworden, kan hij constant praten over de gevaren die zijn gezin bedreigen, of klagen dat ze nu nergens meer kunnen wonen.
    • Een getraumatiseerd kind kan geobsedeerd raken door de veiligheid van het gezin en inspanningen om dierbaren te beschermen.
11. 11 Gedachten over zelfbeschadiging of zelfmoord. Als ze aan zelfmoord denken, praten kinderen vaak over de dood, geven ze hun bezittingen op, nemen ze niet deel aan het openbare leven en vragen ze mensen wat ze zullen doen na hun dood.
    • Na een trauma raken sommige kinderen geobsedeerd door het onderwerp dood en kunnen ze er constant over praten of lezen, zelfs als ze geen zelfmoordgedachten hebben.
    • Als er iemand in de familie is overleden, is praten over de dood niet altijd een teken van zelfmoordgedachten. Soms probeert het kind gewoon de dood en de eindigheid van het leven te beseffen. Als dergelijke gesprekken te vaak voorkomen, moet u het probleem begrijpen.
12. 12 Tekenen van angst depressie of onverschrokkenheid. Als u denkt dat de situatie een probleem is, kunt u uw kind het beste aan een specialist laten zien.
    • Observeer de gewoonten van uw kind op gebieden zoals eten, slapen, stemming en concentratie. In het geval van plotselinge veranderingen of het verschijnen van vreemde gewoonten, is het raadzaam om de situatie te begrijpen.
    • Psychologisch trauma kan worden vermomd als andere ziekten. Sommige kinderen worden bijvoorbeeld hyperactief, impulsief en kunnen zich niet concentreren na een blessure, hoewel dergelijke symptomen vaak worden aangezien voor een aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit. In sommige gevallen gedragen kinderen zich brutaal en agressief, wat kan worden aangezien voor gedragsproblemen. In een dergelijke situatie is het beter om een ​​specialist te raadplegen.

Methode 4 van 4: Volgende stappen

1. 1 Het moet duidelijk zijn dat de afwezigheid van alle of sommige van de bovenstaande symptomen niet betekent dat het kind het trauma met succes heeft verwerkt. Een kind dat traumatische gebeurtenissen heeft meegemaakt, kan zijn emoties inhouden vanwege de waargenomen behoefte om sterk of moedig te zijn in het belang van het gezin of uit angst anderen van streek te maken.
2. 2 Ga ervan uit dat het kind speciale aandacht en zorg nodig heeft als het een traumatische gebeurtenis heeft meegemaakt. Het kind moet de gelegenheid krijgen om zijn gevoelens over de situatie te bespreken en om plezier te hebben in een afgeleide omgeving.
   • Vertel uw kind dat hij u altijd over zijn angsten kan vertellen, vragen kan stellen of zorgen kan bespreken. Geef uw kind in dergelijke gevallen onverdeelde aandacht en erken zijn gevoelens.
   • Als de traumatische gebeurtenis in het nieuws komt (natuurramp of terroristische aanslag), beperk dan de toegang van het kind tot nieuwsbronnen en controleer het internetgebruik. Herhaalde blootstelling van de gebeurtenis via het nieuws kan de situatie verergeren.
   • Emotionele steun vermindert het risico op het ontwikkelen van een trauma of vermindert de intensiteit ervan.
3. 3 Wees alert, zelfs als tekenen van letsel niet onmiddellijk na het evenement verschijnen. Sommige baby's kunnen hun toestand weken of zelfs maanden verbergen. Haast je kind niet om erachter te komen en zijn gevoelens te uiten. Sommige kinderen hebben tijd nodig om te begrijpen wat er is gebeurd.
4. 4 Zoek hulp bij het eerste teken van trauma. De reacties en acties van degenen die direct verantwoordelijk zijn voor het kind beïnvloeden het vermogen van het kind om met traumatische ervaringen om te gaan.
5. 5 Meld het kind aan bij een psycholoog als hij het probleem niet aan kan. De liefde en zorg voor dierbaren is erg belangrijk, maar soms is het niet genoeg voor een kind om te herstellen van een angstaanjagende gebeurtenis. Wees niet bang om een ​​specialist te raadplegen.
6. 6 Kies de juiste therapieoptie. Gewoonlijk kunnen psychotherapie, psychoanalyse, cognitieve gedragstherapie, hypnotherapie of BPDH (eye movement desensitization and reprocessing) kinderen met een trauma helpen.
   • Als een traumatische gebeurtenis meerdere gezinsleden treft of als uw hele gezin hulp nodig heeft, probeer dan gezinstherapie.
7. 7 Probeer het probleem niet zelf op te lossen. Het is normaal dat u uw kind steunt, maar zelf proberen zal niet succesvol zijn, vooral niet als u getraumatiseerd bent.Uw kind zal uw angst of depressie snel herkennen en zal het na u herhalen, dus voor uzelf zorgen is een must.
   • Bespreek de situatie met dierbaren, zoals je partner en vrienden. Deel je gevoelens zodat je oplossingen kunt vinden en je niet eenzaam voelt.
   • Zoek een steungroep als u of uw dierbaren een moeilijke periode in uw leven doormaken.
   • Als je overweldigd bent, vraag jezelf dan af wat je nu nodig hebt. Een warme douche, een kopje koffie, een knuffel, een goed boek? Denk eraan om voor jezelf te zorgen.
8. 8 Moedig uw kind aan om met anderen om te gaan. Familieleden, vrienden, psychotherapeuten, leraren en anderen kunnen een bron van steun zijn voor uw kind en familie en u helpen om te gaan met de nasleep van een trauma. Onthoud dat jij en je kind niet alleen op deze wereld zijn.
9. 9 Zorg voor de gezondheid van uw kind. Probeer zo snel mogelijk uw gebruikelijke manier van leven te herstellen, volg een gezond dieet, help uw kind terug te keren naar kinderspelletjes en lichamelijke opvoeding, zodat hij kan communiceren met leeftijdsgenoten en een actieve levensstijl kan leiden.
   • Moedig uw kind aan om minimaal één keer per dag actief te bewegen (lopen, wandelen in het park, zwemmen, trampoline springen).
   • Idealiter zou de portie van een kind 1/3 van de favoriete groenten en fruit van het kind moeten zijn.
10. 10 Er altijd zijn. Wat heeft het kind nu nodig? Hoe kunt u hem vandaag steunen? Het is niet alleen belangrijk om met het verleden om te gaan, maar ook om te genieten van het heden.

Tips

• Als u probeert uw kind te helpen omgaan met de gevolgen van een trauma, dient u zoveel mogelijk relevante literatuur te lezen. Lees boeken en artikelen van betrouwbare bronnen, zoals overheids- en medische websites, die de ervaringen van uw kind beschrijven en manieren om hun leven te verbeteren.
• Als een kind niet herstelt van een psychologisch trauma, kan zijn ontwikkeling een andere weg inslaan. Hersengebieden die verantwoordelijk zijn voor emotie, geheugen en taalverwerking worden zwaar getroffen door trauma. Langetermijneffecten kunnen het academische succes, het spel en de vriendschappen van een kind beïnvloeden.
• Moedig uw kind aan om te tekenen en te schrijven. Dergelijke therapiesessies zullen hem helpen zijn kwetsbaarheid, slechte gedachten en herinneringen aan de gebeurtenis los te laten. Deskundigen kunnen dergelijke methoden adviseren als reactie op een probleem, maar wees niet bang om uw kind aan te moedigen deze methoden van zelfexpressie op elk moment te gebruiken. Het is ook nuttig om verhalen te lezen en te vertellen over kinderen die traumatische gebeurtenissen hebben meegemaakt en met moeilijkheden zijn omgegaan.

Waarschuwingen

• Als het kind nog steeds traumatische ervaringen meemaakt, zoals misbruik, breng het kind dan onmiddellijk naar een veilige plaats, ver van de bron van het misbruik.
• Als deze symptomen worden genegeerd, kan het kind psychische problemen krijgen.
• Wees niet boos over slecht gedrag dat een symptoom kan zijn van een trauma. Het kind kan zichzelf niet beheersen. Zoek de oorzaak en probeer het probleem op te lossen. Wees vooral voorzichtig en tactvol met gedrag zoals slapen en huilen (word niet boos als uw baby niet in staat is in slaap te vallen of te stoppen met huilen).